Dovydas Laurinaitis

Όταν ετοιμαζόμουν να κάνω την παράστασή μου στο τρόλεϊ, η κύρια ανησυχία που άκουσα από τους φίλους μου ήταν ότι επρόκειτο να με χτυπήσουν. Επίσης δεν ήξερα αν μου επιτρεπόταν να κάνω αυτή την παράσταση. Ήταν στην αρχή του δεύτερου έτους της πανδημίας, όταν οι μάσκες ήταν ακόμα υποχρεωτικές και φορούσα μια πλαστική φούσκα στο κεφάλι μου.

Δεν ήμουν επίσης σίγουρος αν έπρεπε να ζητήσω άδεια από την αρχή μεταφορών. Στο τέλος το έκανα. Οι παραστατικές τέχνες διακόπτουν, ανατρέπουν, επικρίνουν. Το να ζητούσα μία γραφειοκρατική άδεια το αισθανόμουν ότι προσέβαλλε αυτούς τους στόχους, οπότε το έκανα περιμένοντας να μου πουν το αντίθετο, κάτι που δεν συνέβη ποτέ.

Με πέταξε έξω μια μέρα ο οδηγός του λεωφορείου, μετά από μια ώρα. Με τράβηξε βίντεο και μου φώναξε, λέγοντάς μου ότι ενοχλούσα τους πάντες. Έκανα κυρίως συζητήσεις με ανθρώπους, οι οποίες δεν συνειδητοποίησα ότι ήταν τόσο αμφιλεγόμενες. Οι λίγοι επιβάτες που ήταν στο λεωφορείο μπήκαν στη συζήτηση και μου είπαν “Δε σε θέλουμε εδώ!”.

Βρήκα αυτές τις αντιδράσεις συναρπαστικές, καθώς παρά τα όσα έλεγαν, αυτά τα μέλη του κοινού μοιράστηκαν τόσα πολλά από τον εαυτό τους μαζί μου.